Mam, weet je nog dat je me zei, dat alle ervaringen die ik zover heb opgedaan voor mijn zending, me tot nut zouden zijn hier op zending. Afgelopen maandag een weekje terug, na P-day hadden we een teach met een potentiële onderzoeker, een mevrouw (30) en drie kinderen. We spraken haar aan op straat over eeuwige gezinnen en zij zei: "Ja, daar wil ik graag wel meer over leren." Dus we gingen langs, maar helaas waren ze er niet. Er is echter een jongeman, Jordan die we onderwijzen, die daar heel dichtbij woont. Dus we gingen naar hem toe kort daarna. Ik zat op de bus daar naartoe heel erg te piekeren over wat we nou met hem moesten delen. Toen terwijl ik in gebed was met hemelse Vader, bracht de Geest in mijn herinnering wat ik altijd met de jonge mannen deed. Als ik een les voor de jongens ging voorbereiden, ging ik altijd bidden dat we een goede geestelijke les zouden hebben, maar dat we ook iets leuks zouden kunnen doen, om de aandacht van de jongens erbij te houden. Een activiteit, iets lekkers, een spelletje, en vaak bracht HV ideeën in mijn hoofd. Nou, dit keer deed de Geest me hieraan herinneren, dus ik dacht, ja we moeten er een leuke les van maken ook! Ik moest denken aan een les die we met de jonge mannen over geloof en vertrouwen in Hemelse Vader hadden gedaan. We lieten Tanner op de tafel staan en we hadden de 4 andere jongens achter hem staan om hem op te vangen. Een beetje bang liet Tanner zich uiteindelijk toch vallen. Nou, datzelfde deden we met Jordan. Ook is er een minder actieve zuster in onze wijk, die nadat we haar komen bezoeken, ons altijd een echt bloem geeft. Die knipt ze dan af van haar bos en geeft ze aan ons. Ik legde de bloem altijd op de tafel en die zou daar voor 2 dagen mooi blijven, daarna ging die dood. Maar ik dacht op een dag, laat ik het in een potje met water doen en kijken hoe lang het blijft leven, VEEL langer! Dus we plukten twee bloemen op de weg naar Jordan en gaven hem de uitdaging om te kijken welke het langst zou blijven leven.
We vergeleken het met de vergelijking in Alma hoofdstuk 32 en net als dat water nodig is om een bloem in leven te laten, zo moet ons geloof in ons hart worden gevoed, met naar de kerk gaan, gebed, en schriftenstudie. Als we dat doen zullen we nooit vallen (Helaman 5:12). Dus de les ging super goed, de Geest was echt heel sterk en dicht bij ons die avond om ons te leiden in wat we moesten doen.
Toen we namelijk naar die eerste mevrouw gingen en ze was er niet, besloten we de buren te proberen, je weet het nooit. We stonden voor de deur van één van haar buren en we hoorde iemand schreeuwen in huis. Dus we zeiden al tegen elkaar, ah oh, dat wordt wat. En ja een zeer chagrijnige mevrouw deed open, en we vroegen haar: "What made you smile today?" En ze kon niet echt antwoorden. Dus toen vroegen we haar of ze op zoek was naar meer geluk. "Nee", zei ze. "Oh", zeiden wij, "dus u bent al volmaakt gelukkig?" "Ja", zei ze. Nou, toen moesten we lachen en we vroegen haar om ons te vertellen hoe ze dat voor elkaar had gekregen, want wij zijn niet volledig gelukkig. Nou toen moest ze toch wel heel erg lachen. Hoewel ze ons niet wilde binnenlaten, lieten we haar met een pass- a-long kaart achter en hopelijk een beetje meer vrolijk. Maar het bijzondere was dat die vragen niet van ons kwamen, ze werden ons ingegeven door de Heilige Geest. Die avond had ik zo het gevoel dat ik in tune was met de spirit en het maakte me heel erg zelfverzekerd bovendien.
We hebben deze week zoveel meegemaakt, hoe kan ik het allemaal vertellen? Dinsdagochtend gingen we een onderzoeker bezoeken, die we die week daarvoor hadden gevonden. Een mevrouw met 2 kinderen, man is niet echt geïnteresseerd. Ze is sceptisch, maar vindt het idee van een eeuwig gezin heel bijzonder. We spraken over geloof en hoe we dingen voor ons zelf kunnen uitvinden door gebed. Toen spraken we over de ervaring van Joseph Smith en hoe hij een antwoord kreeg op zijn vragen. Dus dat ging heel goed. Het is altijd toch best wel eng om een nieuw iemand te ontmoeten. Ze laten je dan in hun huis en je wil gewoon niet dat de situatie onaangenaam is, maar soms heb je dat gevoel een beetje ongemakkelijk, maar gelukkig ging het heel goed en opnieuw konden we haar geïnspireerde vragen stellen. Daarna gingen we naar een onderzoeker genaamd Emma, een alleenstaande moeder met 3 super schattige dochters. Emma is zeer verlegen en terughoudend, toen elder Foong en ik haar vonden, wilde ze ons niet binnenlaten. We deden de eerste les bij de voordeur en daarna ging ze met vakantie. Afgelopen weekend kwam ze terug, we gingen langs maakte een afspraak voor die dinsdag. Maar op zondag stonden we te wachten voor de bus en zij reed langs, we zwaaiden en even later kwam ze terug en vroeg of we een lift wilden. Ja natuurlijk, ze bracht ons helemaal naar waar ze net vandaan kwam, 15 min rijden. Dus dat hadden we nooit verwacht. Dinsdags hadden we een goede les, we deden Follow up over de ervaring van Joseph Smith en keken de DVD van De Herstelling. Daarna nodigde we haar uit om te lezen en te bidden over het Boek van Mormon. Toen we vrijdags terugkwamen had ze het hoofdstuk maar liefst 3 keer gelezen, want ze begreep het niet helemaal. Dus daar spraken we over. Ze kon helaas niet naar de kerk komen omdat ze niet in de stad was, maar hopelijk volgende week. Het is zo bijzonder om te zien hoe ze meer en meer zich begint open te stellen voor het evangelie en hoe ze interesse toont en het wil begrijpen.
Nou donderdag hadden we dus een training in Exeter. Dat gaan we dus elke donderdag of dinsdag doen voor de komende 4 weken om de training die we kregen in de Tempel meer en meer te oefenen met alle zendelingen. Zaterdag gingen we terug naar die mevrouw waarmee we een afspraak hadden op maandag en die er toen niet was. Nu was ze er en ze liet ons binnen. De les verliep moeizaam met haar drie kids, maar we spraken kort over Joseph Smith en de herstelling en de macht om gezinnen voor eeuwig aan elkaar te verzegelen. Dus dat was gaaf, dat ze er was en ons binnenliet.
Zondag hadden we een bijzondere ervaring. We gingen langs enkele potentiële onderzoekers en tijdens het plannen voelde ik dat we in de rest van die straat op de deuren moesten kloppen. Dat hadden we nog niet gedaan. Dus we gingen er naar toe. De potentiële onderzoekers waren er niet, dat geeft niet, we gingen alleen maar even langs. Maar we klopten op de deuren en de eerste 2 huizen was niets, of niet geïnteresseerd. Toen kwam er een man uit het derde huis. Hij ging iets uit de auto pakken. We vroegen, misschien een stomme vraag en dat dacht ik ook toen ik hem stelde, "is dit uw huis?" en hij zei: "nee, het is het huis van mijn vrienden. Zal ik ze even voor je halen?" Dus hij haalde zijn vriend en een man kwam aan de deur. Ik weet niet meer wat we precies zeiden of hoe hij in eerste instantie reageerde. Ik geloof dat hij zei: "oh nee, ik ben niet geïnteresseerd!" Dus we vroegen hem of hij niet gelovig was. "Nee", zei hij: "ik heb zo veel gebeden en niemand heeft antwoord gegeven op mijn vragen." En toen vertelde hij dat zijn dochtertje van 21 maanden nog maar 3 weken te leven heeft. En een beetje overdonderd, zeiden we uiteindelijk, dat wij geloven dat God door mensen werkt en dat wij een antwoord waren op zijn gebed. En we zeiden kort dat we graag met hem zouden spreken over het Plan Hemelse Vader over waar we naar toe gaan en waar we vandaan komen en wat ons doel is. En dat families voor altijd bij elkaar kunnen zijn. En hij zei . "wel ja, dat hoop ik zo." En hij haalde zijn dochtertje Macey. Ze moesten alleen weer terug, want ze hadden bezoek en waren aan het eten. Maar we gaven hem een pamflet van het Plan van Zaligheid en probeerden een afspraak te maken. Hij zei dat ze elke dag in het ziekenhuis zijn, dus weekends zijn meestal okee, maar we konden dus geen afspraak maken, maar hopelijk kunnen we toch langs komen en hij vond dat goed. Bijzonder hè?!
Ik las laatst Alma 22:1, het laatste deel van het vers zegt dat hij werd geleid door de Geest waar hij naartoe moest gaan en zelfs het specifieke huis waar deze zendeling moest zijn (Ammon/Aäron). Nou, ik denk dat we gisteren ook door de Geest daarnaar toe werden geleid.
Nou, dat wilde ik jullie niet onthouden. Ik ben zo dankbaar voor momenten als deze. Het is echt heel bijzonder. Met mij en elder Hatch gaat het goed. We hebben nog steeds wel een beetje moeite met het afwisselen in de lessen. Ik praat nog veel te veel en hij te weinig. Maar we proberen er aan te werken, want opgeven is het laatste wat we moeten doen, ook al voelt het soms zo. Grappig genoeg spraken we daar gisteren over in de kerk. Eén van de dingen die ik besef is, dat Hemelse Vader me probeert te leren om te gaan met tegenslag. Positief blijven wanneer het komt. Een zuster zei gisteren dat in het Boek van Mormon er altijd staat "and it came to pass" (en het geschiedde) en nooit "and it came to stay" (en het bleef zo dat..), dus beproevingen komen en gaan en ze zijn er voor ons om echt van te leren. Dus dat moet ik nu ook leren.
Nou, volgende week kan ik misschien niet mailen, of misschien maar kort, want het is de week van de overplaatsingen. Ik ben heel benieuwd wat er zal gebeuren, want ik ben hier nu al een tijdje geweest. Ik volg wel wat de zendingspresident zegt. Dus misschien mail ik later in de week.
Tot gauw weer!
jullie Elder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten